Iedere directie wil meer output. Maar laten we eerlijk zijn: harder duwen, meer vergaderen of nóg een KPI toevoegen levert zelden duurzame groei op. Wat mij al jaren bezighoudt is niet de quick fix of de heroïsche turnaround. Wat me bezighoudt is deze vraag: hoe krijg je een organisatie in beweging, op een manier die blijft plakken? Hoe zorg je dat mensen vanuit hun eigen rol, talent en volwassenheid bijdragen aan het grotere geheel?
Bij organisaties die ik heb begeleid richting bloei zie ik steeds drie perspectieven terugkeren: accountability, ruimte en dirigeren.
Accountability
“De meeste mensen deugen” is de titel van het gelijknamige boek. Het raakt de kern. Mensen willen bijdragen. Echt. Maar ergens tussen dat verlangen en het resultaat gaat het mis. Vaak is onduidelijk wat er precies van ze wordt verwacht. Ze aanspreken op onvoldoende output voelt dan ongemakkelijk. Toch is dit cruciaal. Je kunt pas verantwoordelijkheid nemen als die ergens ligt. En pas groeien als je geholpen wordt die verantwoordelijkheid te dragen. Daar hoort bij dat je mensen op een volwassen, duidelijke en respectvolle manier aanspreekt. Accountability is dus meer dan het R’tje in de RACI.
Ruimte
Taakgericht sturen op details, of micromanagement, leidt zelden tot betrokkenheid. Het is eerder een reflex van wantrouwen of onvolwassenheid van de manager. Wat ik keer op keer zie: leiderschap werkt pas echt als je je stijl afstemt op het ontwikkelniveau van je mensen. “Situationeel leiderschap”, zoals Hersey & Blanchard dit mooi noemen. Iemand die onbewust onbekwaam is, heeft iets anders nodig dan iemand die bewust bekwaam is. Sturen, begeleiden, coachen of delegeren.
Elk niveau vraagt iets anders.
Dirigeren
Een metafoor die ik vaker gebruik is die van een orkest. Een goed draaiende organisatie voelt als een harmonieus geheel. Iedere rol levert een bijdrage aan richting en ritme. Maar vaak ontbreekt het gesprek over onderlinge afhankelijkheden. Hoe zorg je dat de raderen in elkaar grijpen? Dat de pauken het ritme ondersteunen, passend bij de violen?
Dat teams niet naast, maar met elkaar werken? Een goed orkest speelt niet harder om beter te klinken. Het stemt af. Precies dát is wat organisaties nodig hebben. En dat begint bij uitzoomen. Niet alleen kijken naar individuele prestaties, maar naar de bijdrage aan het geheel.
Vanuit mijn perspectief bloeien organisaties als mensen het beste van zichzelf kunnen geven. Binnen duidelijke kaders, en met zicht op hun bijdrage aan het grotere geheel. Dat vraagt iets van leiderschap én het systeem eromheen. Ik help directies, leiders en teams om de besturing zó in te richten dat ruimte, ritme en richting elkaar versterken.
Een keer sparren hoe ik je kan helpen?